Η Φιλοσοφία μας

Το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα δεν σχεδιάστηκε για να εμπνεύσει, να καλλιεργήσει, να κατανοήσει. Σχεδιάστηκε για να επιβάλλει και να καταστρέψει την δημιουργικότητα.

Η διανοητική ανάπτυξη των παιδιών, συμπεριλαμβανομένου του IQ, παρουσιάζει εκθετική αύξηση κατά την πρώιμη παιδική ηλικία (0-6 ετών) λόγω της υψηλής νευροπλαστικότητας, με τον εγκέφαλο να δημιουργεί 700-1.000 νέες συνάψεις ανά δευτερόλεπτο (Nelson & Bloom, 1997). Ωστόσο, μετά την είσοδο στο σχολείο, αυτή η πρόοδος φθίνει κατακόρυφα, καθώς η παραδοσιακή εκπαίδευση εστιάζει στην απομνημόνευση αντί για δημιουργικότητα και το σχολικό άγχος επηρεάζει την γνωστική ευελιξία (Siegler, 2006; UNESCO, 2016). Το "Flynn Effect" υποστηρίζει αυτή την επιβράδυνση, ενώ η μελέτη του Hart & Risley (1995) δείχνει ότι η γλωσσική έκθεση πριν τα 6 συνδέεται με υψηλότερο IQ, το οποίο σταματά να ανεβαίνει απότομα μετά.

Το σχολείο, συχνά χαρακτηριζόμενο ως μοντέλο «φάμπρικας», βασίζεται σε ένα σύστημα που αναπτύχθηκε κατά τον 19ο αιώνα, εμπνευσμένο από τις βιομηχανικές πρακτικές της εποχής, με στόχο την ομογενοποίηση και την παραγωγή πειθαρχημένων εργατών (Gatto, 2001). Αυτό το μοντέλο επιβάλλει αυστηρούς χρονικούς κύκλους, τυποποιημένη διδασκαλία και εστίαση στην απομνημόνευση, περιορίζοντας την ατομική δημιουργικότητα και προσαρμοστικότητα (Robinson, 2010).

Ο Συνοδοιπόρος προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση, εμπνευσμένη από:

• Μαρία Μοντεσόρι: Εστιάζει στην αυτοκατευθυνόμενη μάθηση, επιτρέποντας στα παιδιά να εξερευνούν με βάση τα ενδιαφέροντά τους.
• Ρούντολφ Στάινερ (Waldorf): Προωθεί την ολιστική ανάπτυξη, συνδυάζοντας τέχνη, μουσική και πρακτικές δραστηριότητες.
• Βίλχελμ Ράιχ: Εισάγει την συναισθηματική απελευθέρωση, υποστηρίζοντας ότι η ψυχική υγεία είναι απαραίτητη για τη μάθηση.

Συνδυάζοντας αυτές τις αρχές με την τεχνολογία, ο Συνοδοιπόρος στοχεύει να ξεκλειδώσει τις δυνατότητες κάθε παιδιού, δημιουργώντας ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εμπνέει αντί να περιορίζει.